گر طی کنم طریق ادب را چه می کنی

رانم دلیر رخش طلب را چه می کنی

گر من به دل فرو نخورم دشنه های ناز

آن غمزهٔ حریص غضب را چه می کنی

گیرم ز ناز منع توان کرد حسن را

چشم نیازمند طلب را چه می کنی

با چشم شوخ نیز گرفتم بر آمدی

آن خندهٔ نهانی لب را چه می کنی

ای بی سبب اسیر کش بیگناه سوز

پرسند اگر به حشر سبب را چه می کنی

عجز و نیاز روزم اگر بی اثر بود

تأثیر گریهٔ دل شب را چه می کنی

وحشی گرفتم آنکه تو از ننگ مدعی

بستی زبان ز شعر لقب را چه می کنی